4

امروز جواب آزمایش دوستم نادعلی هاشمی آمد.

سرطان است! از آثار گاز خردل.

به آرامش او غبطه می خورم.

از وقتی جواب آزمایش را شنیده، جُک گفتن هایش بیشتر شده.

راستی چرا بچه های شیمیایی اینقدر آرام‎اند؟

اینجا بقیه جانبازان را هم می بینم.

برای عمل دست یا پا یا عمل زیبایی آمده‎اند. کسانی که نیمی از صورتشان رفته.

ولی بچه های شیمیایی باطراوت‎تر، مظلوم‎تر و آرام‎ترند.

وقت کمبودها، صبورترین‎ها شیمیایی‎ها هستند.

فکر می کنم چون مرگ لحظه به لحظه همراه ماست!

بچه های شیمیایی در هر نفس به خود یادآوری می کنند که

این نفس‎های به شماره افتاده روزی پایان خواهد یافت.

قصه ی غریبی است.

انسان‎ها برای برآورده کردن نیازهای خود تلاش می کنند

و همه ی این دوندگی‎ها خلاصه می شود در آب و غذا و خانه.

اما آنچه بدون زحمت برای همه‎ی انسان ها و حیوانات و گیاهان مهیاست، هواست

و همین هوا از ما شیمیایی‎ها دریغ می شود.

| برگه شانزدهم از خاطرات سوخته. برگه‎هایی از خاطرات یک شهید شیمیایی |

                                                                                    
معنای رنج‎هایتان را بیابید

آنچه رنج را عذاب‎آور و غیرقابل تحمل می‎سازد،

بی‎معنایی رنج است نه خود رنج